Kaliforniya’da Baykuşları Vuruyorlar, Değil mi?

Kuzeybatı Pasifik’in kadim ormanlarında, benekli baykuşun nadir ve kırılgan bir alt türü olan kuzey benekli baykuş, daha büyük ve daha huysuz kuzeydoğu kuzeni çizgili baykuş tarafından sınırlı yaşam alanından zorla uzaklaştırılıyor. Fırsatçı çizgili baykuş, yarım yüzyıldan fazla bir süredir benekli baykuş çimlerine taşınıyor, yiyecek ve alan için yerel halkla rekabet ediyor, sayıca üstün, üreyen ve kaçınılmaz olarak onları yuva yerlerinden kovuyor. Çizgili baykuşlar, Sierra Nevada’da ve kıyı ve Güney Kaliforniya dağlarında yakından ilişkili bir alt tür olan Kaliforniya benekli baykuşu için de bir tehdit olarak ortaya çıktı.

Kenar bölgelere sıkışan ve kontrol edilemeyen yangınlarla perişan olan kuzey benekli baykuş popülasyonları, son yirmi yılda yüzde 80’e kadar azaldı. 1993’te 11.000 olan federal topraklarda kalanların sayısı 3.000 kadardı. Britanya Kolumbiyası’nın vahşi doğalarında kuzey benekli baykuş ortadan kayboldu; geriye yalnızca bir tanesi, bir dişi kaldı. Eğer bu eğilim devam ederse, kuzey benekli baykuş Amerika Birleşik Devletleri’nde nesli tükenen ilk baykuş alt türü olabilir.

Kuzey benekli baykuşu unutulmaktan kurtarmak ve Kaliforniya benekli baykuş popülasyonunu korumak için son bir çaba olarak, ABD Balık ve Yaban Hayatı Servisi, Washington, Oregon’da 11 ila 14 milyon dönümlük bir alanda şaşırtıcı sayıda çizgili baykuşun itlaf edilmesini önerdi ve ajansın istilacı olarak gördüğü çizgili baykuşların istila ettiği Kuzey Kaliforniya. Ölümcül yönetim planı, önümüzdeki 30 yıl içinde yarım milyona kadar çizgili baykuşun, yani bu zaman dilimi içinde nüfusun yüzde 30’unun yok edilmesini gerektiriyor. Baykuşlar, gece dürbünlü geniş çaplı pompalı tüfeklerden yakalama ve ötenaziye kadar en ucuz ve en etkili yöntemler kullanılarak gönderilecek.

Minnesota’daki Uluslararası Baykuş Merkezi’nin genel müdürü Karla Bloem, bir türün diğerini korumak için öldürülmesi ihtimali konusunda çelişki yaşıyor. “Kuşları vurma fikri berbat; kimse bunu istemez” dedi. Ancak alternatiflerin hiçbiri işe yaramadı ve bu geç tarihte başka hiçbir seçenek geçerli değil. Yok oluş sonsuza kadar sürecek bir şeydir.”

Oregon Kuş Koruma Kurumu’nun genel müdürü Bob Sallinger da bu görüşe katıldı ancak itlaf işleminin kalan az sayıdaki eski ormanların restorasyonu ve korunmasını tamamlaması gerektiğini vurguladı. “Bilim, kuzey benekli baykuşun hayatta kalma şansına sahip olması için yaşam alanını hem korumanız hem de artırmanız ve çizgili baykuşların bir kısmını ortadan kaldırmanız gerektiğini açıkça gösteriyor” dedi.

Ajansın geçen sonbaharda, bu yaz son kez gözden geçirilmesi gereken çevresel etkilerini değerlendiren bir taslak raporda ana hatlarıyla belirtilen planı, her iki türe de fayda sağlayacağını söyleyen korumacılar ile önerilen ölçek, kapsam ve zaman çizelgesini sürdürülemez bulan hayvan destekçilerini karşı karşıya getirdi. .

Geçtiğimiz ay, 75 yaban hayatı koruma ve hayvan refahı örgütünden oluşan bir koalisyon, İçişleri Bakanı Deb Haaland’a, çizgili baykuşların sayısını korumak için sürekli bir öldürme programı gerektiren, “devasa pervasız eylem” olarak adlandırdıkları eylemi bir kenara atması yönünde çağrıda bulunan bir mektup gönderdi. kontrolde. Animal Wellness Action’ın başkanı ve açıklamanın yazarı Wayne Pacelle, hükümetin Kuzey Amerika türleri arasındaki rekabeti ve sosyal etkileşimi yönetmeye başlamasının tehlikeli olduğunu söyledi. ” çevrenin. Bir e-postasında, “Fiyat etiketi ve geniş kapsamlı hırsları nedeniyle bunun politik olarak nasıl başarılı olacağını göremiyorum” dedi.

Bay Pacelle, Kuzey Amerika’ya özgü çizgili baykuşların istilacı tür kriterlerini gerçekten karşılayıp karşılamadığını sorguluyor. “Bu ‘istilacı’ dil, mevcut siyasi tartışmalarımızda bana tanıdık geliyor” dedi. “Göçmenleri şeytanlaştırırsanız, sert politika seçenekleri ahlaki açıdan çok daha kolay hale gelir.”

İmzacılar, mevcut durumun öldürücü olmayan kontrol gerektirdiğini ve teşkilatın yaklaşımının yanlış baykuşların vurulmasına ve binlerce kartal, şahin ve diğer canlıların kurşun zehirlenmesinden ölmesine yol açacağını savundu. Mektupta, “Hassas orman ekosistemlerinde sayısız ‘avcıyı’ serbest bırakmaya yönelik on yıllardır süren bir planın uygulanması, yaban hayatı kontrolü konusunda tek tür miyopisinin bir örneğidir” denildi.

1980’den bu yana benekli baykuşlar üzerinde araştırma yapan yaban hayatı ekolojisti Rocky Gutierrez, mektubu samimiyetsiz olarak nitelendirdi. “Yazarların ya planı anlamadıkları ya da dikkatlice okumadıkları bana açık” dedi. “Bakan Haaland’ın onların argümanlarından etkilenmemesi muhtemel çünkü bunlar çoğunlukla yanlış ya da bilim dışı temellere dayanıyor.”

Gutierrez, hükümet taslağının kurşun ve diğer zehirli mühimmatları açıkça yasakladığını ve teşkilatın avcıları değil, bir kursa gidip testi geçmesi gereken yüksek eğitimli uzmanları görevlendirmeyi planladığını belirtti.

Dr. Gutierrez, 2021’de yayınlanan beş yıllık bir saha deneyinin sonuçlarına atıfta bulunarak, “Eğitim ve sıkı protokol, yanlış tanımlama olasılığını en aza indirdiğinden, henüz bir yanlış kimlik vakası yaşanmadı” dedi. İncelenen çalışmalar bu kaldırma yönteminin etkinliğini göstermiştir.”

Uluslararası Baykuş Merkezi’nden Bayan Bloem şunları ekledi: “Benekli baykuş araştırması dünyadaki en titiz bilimlerden biridir çünkü buna pek çok şey katılmıştır. Bu yönetim planı da bir istisna değil.”

Belirgin bir düşüş

Balık ve Yaban Hayatı Servisi onlarca yıldır benekli baykuşu kurtarmaya çalışıyor. Bu çaba, 1980’lerde çevrecilerin bunu ABD hükümetini kuzeybatı federal ormanlarındaki ağaç kesimini büyük ölçüde azaltmaya zorlamanın bir yolu olarak görmesi nedeniyle ünlü bir dava haline geldi. Kuşlar hayatta kalmak için eski ormanlık alanlara bağımlıdır ve Douglas köknarları gibi olgunlaşması genellikle 150 ila 200 yıl süren yüksek ağaçları tercih ederler.

Kereste endüstrisinin hararetli itirazları üzerine, benekli baykuşlar 1990 yılında Nesli Tükenmekte Olan Türler Yasası kapsamında tehdit altında sayıldı. Keresteciler protestolar düzenlerken, ölü baykuşlar yol tabelalarına çivilendi ve restoran menülerinde şakacı bir şekilde “baykuş fricassee” ortaya çıktı. Dört yıl sonra, Kuzeybatı Orman Planı, kuzey benekli baykuşun menzili içinde Washington, Oregon ve Kaliforniya’daki 24 milyon dönümlük federal orman arazisi için yeni bir yönetim çerçevesi oluşturdu. Keskin ağaç kesimi kesintilerine rağmen, özellikle çizgili baykuşların en yoğun olduğu bölgelerde kuş popülasyonundaki düşüş devam etti.

Avrupalı ​​yerleşimciler Ortabatı bölgesini bozkırdan ormanlık alanlara dönüştürdükçe çizgili baykuşlar 1900’lerin başında batıya doğru ilerlemeye başladı. Çizgili baykuşların bol olduğu doğu Kanada ve kuzey Minnesota’nın kuzey ormanlarındaki ısınma eğiliminin de yardımıyla kuşlar Büyük Ovalar’a yayıldı ve 1943’te kuzey benekli baykuşun alanı olan Britanya Kolumbiyası’nda gözetlendi.

ABD Jeolojik Araştırma Kurumu’ndan yaban hayatı biyoloğu David Wiens, “Benekli baykuşlar 1990 yılında listelendiğinde, çizgili baykuşların potansiyel bir tehdit olabileceği biliniyordu” dedi. “Fakat o zamanlar çizgili baykuşlar hakkında çok az şey biliyorduk ve Kuzeybatı Pasifik’teki nüfus gidişatının ne olacağı hakkında hiçbir fikrimiz yoktu.”

İlk bakışta benekli olanı çubuklu sanmak kolaydır: Her ikisinin de püskülsüz yuvarlak kafaları, oyuncak ayı gözleri ve kahverengi ve beyaz benekli vücutları vardır. Çiftleşerek baykuş adı verilen yavrular üretebilirler. Ancak habitat gereksinimlerinde farklılık gösterirler. En fazla dört çift çizgili baykuş, benekli bir çiftin ihtiyaç duyduğu 3 ila 12 mil karelik alanı kaplayabilir ve çizgili baykuşlar arazilerini agresif bir şekilde savunur. Dr. Wiens, “Benekli baykuşlar çizgili baykuşlara ne kadar yakın yaşarsa, benekli baykuşların yavru sahibi olma olasılığı da o kadar az olur” dedi. Çizgili baykuşlar ayrıca dört kat daha fazla yavru üretir.

Benekli baykuşlar son derece seçici yiyicilerdir: Kaliforniya’da yalnızca uçan sincapları ve ağaç farelerini yerler. Bayan Bloem, “Çizgili baykuşlar her şeyi yutar” dedi. “Batı çığlık baykuşları, nadir sürüngenler ve amfibiler için zor olan bu durumun ekosistem üzerinde kademeli etkileri var.”

‘Kimse onları istemiyor’

Bazı hayvan aktivistleri, Balık ve Yaban Hayatı Servisi’nin çizgili baykuşları vurmak yerine onların üremesini engellemeye çalışması gerektiğini öne sürdü. Ancak araştırmaları Kuzeybatı Orman Planı’na bilgi veren emekli Orman Hizmetleri biyoloğu Eric Forsman, diğer tüm seçeneklerin zaten masada olduğunu söyleyerek karşı çıktı. “Sterilizasyon ve yumurtaların alınması gibi yarı pişmiş yöntemler, sayıları azaltmak için gereken ölçekte imkansız olacaktır” dedi.

Başlangıcı olmayan bir diğer konu da yer değiştirmedir; bu, Batı’dan yeni parazitlerin ve hastalıkların çizgili baykuşların tarihsel aralığına girmesi riskini doğurur. Dr. Gutierrez, “İnsanlar yılda 15.000 kuşun kaldırılmasının maliyeti ve fizibilitesi hakkında şikayette bulunursa, yer değiştirmenin fiyat etiketi muhtemelen onları kalp krizine sürükleyecektir” dedi. “Çok zaman alıcı olmasının yanı sıra, baykuşları nereye yerleştirirsiniz? Kimse onları istemiyor.” “Doğanın kendi yoluna gitmesine izin verebilirsiniz” diye ekledi, ancak bu durum benekli baykuşun neslinin tükenmesi anlamına gelecektir.

Üç yıl önce araştırmacılar, Batı Kıyısı boyunca beş çalışma alanında 2.485 çizgili baykuşun gizlice itlaf edilmesini içeren bir pilot programın sonuçlarını yayınladılar. Kuşlar, vahşi doğada benekli baykuşların fark edilmemek için geri çekilmesine ve sessiz kalmasına neden olan ses kayıtlarıyla kandırıldı.

Deneyin yürütülmesine yardımcı olan Dr. Wiens, beş yılı aşkın süredir çizgili baykuşların itlaf edilmesinin benekli baykuş popülasyonundaki azalmayı durdurduğunu söyledi; Temizlenmeyen bölgelerde benekli baykuş popülasyonları yılda yaklaşık yüzde 12 azaldı.

Bayan Bloem, hükümetin baykuş planı için “başarılı bir emsal” sundu. 1970’lerde, Balık ve Yaban Hayatı Servisi’nin Michigan’da kahverengi başlı çoban kuşlarını tuzağa düşürme çabası, Kirtland ötleğeninin neslinin tükenmesini önledi, ancak ötleğenin popülasyonu, tuzaklama başladıktan sonra neredeyse 20 yıl boyunca artmadı.

Bayan Bloem, “Çabalar Kaliforniya’daki çizgili baykuş istilasının ön uçlarına ve Washington ve Oregon’daki kalan birkaç bölgeye odaklanırsa ve her yıl veya birkaç yılda bir sürdürülürse, bunun işe yaraması için makul bir şans var” dedi. En iyi umudun, henüz tam olarak sızmamış olan Kaliforniya benekli baykuşu olduğunu ekledi.

Dr. Forsman daha az iyimser. Çizgili baykuşları kontrol etme girişimlerinin muhtemelen başarısız olacağından korkuyordu çünkü kuşun menzili çok genişti. Ona göre önerilen politika, genişlemeden insanların sorumlu olduğu yönündeki “test edilemez” hipoteze dayanan bir eylem çağrısıdır.

Sorumlu olmasaydık hâlâ aynı eylem çağrısını yapar mıydık? merak etti. “Ya da öyle olsak bile, işleri o kadar berbat ettiğimizi ve artık eski güzel günlere geri dönemeyeceğimizi kabul etmemizi sağlayacak bir nokta var mı?” dedi. “Bu ikilem beni paramparça ediyor ve tartışmanın her iki tarafındaki birine kızmakta zorlanıyorum.”